BoluNet

SESSİZ GEMİ

Merhaba saygıdeğer okurlarımız. Son zamanlarda yaşadığımız olumsuz olaylar ve acı
kayıplar toplum olarak hepimizi etkilemeye devam ediyor. Bu yüzden yazımın başlığını da
değerli şairimizin dizelerinde olduğu gibi Sessiz Gemi koymak istedim. Türk edebiyatı
denildiğinde akla ilk gelen isimlerden biridir Yahya Kemal Beyatlı. "Sessiz Gemi" isimli şiiri
ise Türk edebiyatının en içten, en samimi şiirlerinden birisidir. Öyle ki bu şiir sadece
dizelerde kalmamış aynı zamanda pek çok sanatçı tarafından da bestelenmiştir.

SESSİZ GEMİ

Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil, ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli,
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden.

YAHYA KEMAL BEYATLI

Bu şiir, Kütahya Öğretmen Okulu’nda okurken, edebiyat öğretmenimizin verdiği bir ödev
nedeniyle, ezberlediğim şiirlerden biridir.

Hayat yolumuz merdiven basamakları gibi değil midir? Doğumdan itibaren yaşantımızın
dönemlerini düşünürsek çocukluk, gençlik, orta yaşlılık ve yaşlılık. Ben şu anda orta yaşlılık
dönemindeyim. Sanırım yaşanmışlığın verdiği bir duyguyla günün sonunda batan akşam
güneşi hüzünlendirir beni. Güneşin ufukta kızıla bürünüp yavaş yavaş uzaklaşmasını
seyrederken, İyi ya da kötü geçirdiğimiz bir gün daha bitmiştir. Yarınımızda neler olacağını
bilmeden ömrümüzden bir gün daha eksilmiştir.

Bitmek bilmeyen savaşlar, yangınlar, depremler, kazalar ve hastalıklar nedeniyle acı olaylar
yaşadık ve hâlâ yaşamaya devam ediyoruz. Halbuki yitirdiğimiz onca canlarımız yürek acısı
değil mi? Öyleyse neden bu kavga. Barış içinde yaşamak varken yarınımız için endişelenmek
niye? Suçsuz insanların dört duvar arasına konulup, suç işleyenlerin elini kolunu salladığı bir
dönemden geçerken çocuklarımızı güvenerek bırakabileceğimiz ortamlar yok oldu.

Klişe bir sözcük ama bizim zamanımızda mahallemizde korkusuzca oyun oynadığımız
sokaklar, boş kaldı.

Son günlerde bu şiir yine dilime dolandı. Çünkü sonsuza kadar hayatta kalmayacağız.
Ömrümüz bittiğinde sessiz bir gemiyle son yolculuğumuza çıkacağız. Öyleyse toplum olarak
birbirimize saygı, sevgi, barışçıl ve adaletli bir şekilde davranmamız gerekmiyor mu?.
Arkamızdan güzel izler bıraksak güzel olmaz mı?

Katıldığım kitap fuarlarında okuyucularım kitaplarımdan alır, bazısı kitaplığına koyarak
kütüphanesini zenginleştirirken, bazı okurlarım da gelen misafirlerine hediye etmek için
alırlardı. Doktor olan okurlarım muayeneye gelen hastalarının kendilerine ve çocuklarına
yahut çocuk hastalara, bir avukat okurum müvekkillerine, öğretmen olanlar öğrencilerine ve
sınıf kütüphanelerine alarak hem yazarlara destek olur, hem de eğitime katkı sağlamış
olurlardı. Hayat şartları o kadar zorlaştı ki, önce yiyecek ön plana çıkıyor şimdi.
Birini mutlu edip kısacık bir an da olsa gülümsetebilmek ne güzel! İki hafta önce ablamın
diz protez ameliyatında refakatçı olarak üç akşam yanında kaldım. Bu süre içinde diğer hasta
ve yakınlarıyla, güzel ilişkiler kurarak onlara moral verip yardımcı olmaya çalıştım. Kimisinin
yürümesine yardımcı oldum, kimisinin korkusunu azaltmaya çalıştım. Sonuçta ayrılırken yeni
dostlar kazanmanın mutluluğuyla yüreğimin rahatladığını hissettim. Yılların getirdiği
olgunluk, kişiliğimin yumuşak karakterli olmasıyla birleşince ortaya çıkan sonucu sizinle
paylaşmadan da geçemedim.

Hepimiz bir gün son yolculuğa çıkacağız. Nerede? Nasıl? Ne zaman? Bilmiyoruz. Gerçek
olan yaşarken dağarcığımıza güzellikler dolduralım. Kavga, kin, nefret bana göre değil. Size
de olmamalı! Hayatın gerçekleri işte. Yalnızca dillendiriverdim azıcık. Acılarla olgunlaşan
yüreğimiz elbette ki sevgiye de yer açar. Her şey gönlünüzce olsun. Selam, sevgi ve
saygılarımla hoşça kalın.

AYŞE GÜLTEN KIRICI
01.06. 2025