Bolu'ya net bakış - Bolunet.com.tr

14. yüzyılın sonu itibariyle İngiltere, birleşik bir dili olan birleşik bir ulustu. 1362 yılında İngilizce ülkenin resmi dili olmuş ve 1386’ya gelindiğinde ise okullardaki eğitim dili olan Fransızcanın yerini almıştı. Kısacası artık İngilizce evrensel olarak kabul görmüş bir dil halini almıştı. Çoğunluk tarafından ustalıkla konuşulan bu dil, bir iletişim aracı olmanın ötesine geçerek sanat ve hikaye anlatmak için de kullanılmaya uygundu. Tam da bu esnada İngiliz dilinin gelişimine ve İngiliz edebiyatına önemli katkılar sağlayacak olan Geoffrey Chaucer (1340-1400) fark yaratan, gerçekçi bir yazar olarak ortaya çıktı.

Chaucer, varlıklı bir üzüm yetiştiricisi ve şarap tüccarı olan John Chaucer’ın oğluydu. Çocukluğuyla ilgili pek bilgi olmasa da yaşamına ilişkin bilgilerin kaynağını ömrünün büyük kısmını geçirdiği III. Edward’ın saray dokümanlarından edinebiliyoruz. Sarayda da ilginç bir hayatı olan Chaucer, diplomat olarak gittiği Fransa’da kaçırıldı o dönemde Yüzyıl Savaşları sürüyordu ve Kral III. Edward, onu kurtarabilmek için günümüzde birkaç yüz bin dolara denk düşen bir fidye ödedi. O, bir asker, uşak, katip ve son olarak yüksek rütbeli bir diplomattı – bu sayede Avrupa’ya seyahat şansı bulan Chaucer, gezilerinde çok farklı insanlar tanıdı ve onları çok iyi analiz edebilme yeteneğine sahipti. Kendinden önceki yazarlardan etkilenirken bile, yenilikçi bakış açıları geliştirdi ve karakterlerini psikolojik olarak inceleyen ilk İngiliz şairi oldu. 1378 yılında İtalya'ya giden Chaucer, Dante'nin yapıtlarını inceledi; Petrarca ve Boccaccio'yla tanıştı. Onlardan, anlatım yapısının ve tekniğinin önemini, karakterlerini bireyselleştirmeyi ve gündelik konuşmanın müzikalitesi ile deyimlerini yakalamayı öğrendi.

Chaucer’ın başyapıtı 1387-1400 yılları arasında yazdığı The Canterbury Tales’dir (Canterbury Hikayeleri). Yaşamın her kesiminden, farklı yaş guruplarından ve her tür sosyal statüye sahip kişiler tarafından anlatılan, oldukça değişik öyküsel şiirlerden bir seridir; bu anlatıcıların her biri, ustalıkla Orta çağ İngiltere’sindeki çeşitliliği gözler önüne serer. Canterbury Tales’in genel zemini –çoğu birbirini tanımayan- otuz yolcunun, St. Thomas Becket mabedini ziyaret etmek üzere Londra’nın dışındaki Canterbury’e yapacakları hac yolculuğu öncesinde karşılaşmaları üzerine kuruludur. Bu yolculuk o dönem yaygın bir ritüeldir ve yolcuların bazıları için derin anlam taşısa da çoğu sırf eğlencesine oradadır. Hancı, her yolcunun Canterbury’e gidiş ve dönüşte ikişer hikaye anlatması önerisinde bulunur. Hancıya göre en iyi hikayeyi anlatan, yolculuk sonunda bedava bir yemek kazanacaktır. Eser, Chaucer’ın yaratıcılığını ve dehasını sergilemektedir. Hikayeleri anlatırken farklı dilleri, farklı anlatım tekniklerini ve farklı temaları kullanmıştır. The Canterbury Tales, Orta Çağ İngilizcesiyle yazılmış olsa da, bu eser, İngilizcenin gelişimine önemli katkılar sağlamıştır. Chaucer’ın üslubu, dönemin gündelik dilini yansıtıyordu ve ortak konuşma diliyle birleşen şiirsel bir yapıya sahipti. Bu hikayelerin (ya da şiirlerin) etkili olmasının bir diğer sebebi ise Chaucer’ın onları, o dönemde insanların gerçekten konuştukları şekliyle yazmayı tercih etmesiydi; çünkü bunlar, sıradan insanlar tarafından anlatılan gündelik yaşamın her boyutunu yansıtan hikayelerdi ve bu hikayeleri Chaucer nüktedan- satirik bir dille ele almıştı. The Canterbury Tales günümüzün çok satan kitaplarının Orta çağ karşılığıdır. Eğer The Canterbury Tales, Latince veya Fransızca gibi yerleşik edebi dillerde yazılmış olsaydı o dönemin okuyucuları eserle bu denli bağ kuramayabilir ve bu kadar etki uyandıramayabilirdi.

“Her insan bir gün ölür,” dedi Şövalye. “Bizler bu dünyada sadece seyyahız. Bu hayat ile diğeri arasında yolculuk ediyoruz.”

                                                                                   Canterbury Tales, Geoffrey Chaucer