Bolu'ya net bakış - Bolunet.com.tr

Beyinlerimiz Neden Bu Kadar Boş?

Evet, beyinlerimiz boş. İşte elimizde kesin bir veri, hiçbir şekilde yanıltıcı olmayan, aşikâr bir kanıt. Ama, hemen üzerinize alınmayın sevgili okuyucularım. Mesele kişisel değil, kolektif. Bizi biz yapan genetik çorba, bu ilginç evrimsel durumu meydana getirdi. Akıllı, zeki insanların genleri zaman içinde yok oldu ve biz, kalıtsal olarak 'ortalama' zekaya sahip olmanın getirdiği sorumlulukla yüz yüze kaldık.

Kendinizi bir dakikalığına düşünün: Orta Çağ'da yaşayan bir bilim insanısınız ve yeni bir teori ortaya attınız. Dünya'nın Güneş etrafında döndüğünü söylediniz, bir devrim yarattınız. Ancak bir anda, bu bilginin çarpıcı ve halkın inançlarına aykırı olması nedeniyle kilisenin hedefi haline geldiniz. Ve ne yazık ki bu hikaye, yalnızca bir kişinin trajik hikayesi değil. İtalyan filozof Giordano Bruno'nun hikayesi, çağının ötesinde düşünen, keşifler yapmak isteyen ve bunları genel kabul gören dogmalarla çatışan birçok zeki insanın hikayesi.

Bu durum, sadece Orta Çağ'ın karanlık dönemine özgü değil. Mısır İmparatorluğu'ndan Antik Yunan'a, Orta Çağ Avrupasına kadar, tarih boyunca üstün zekalı insanlar genellikle düşünceleri, fikirleri ve keşifleri yüzünden tehlikeye atıldılar. Ve ne yazık ki, birçoğunun soyu devam etmedi.

Peki, bu durumun insanlık tarihine ve bizim zeka seviyemize olan etkileri neler olabilir?

Bir düşünün. Bilim, sanat ve felsefe gibi alanlarda üstün yetenekli ve zeki insanların genlerini devralsaydık, belki de bugün daha ilerlemiş, daha bilge, daha özgür bir toplum olabilirdik. Hatta belki de fosil yakıt kullanmadan, daha sürdürülebilir ve daha temiz bir dünyada yaşayan bir uygarlık olabilirdik.

Ve belki de bizim 'ortalama' zekamız, gerçekten 'ortalama' olmazdı. Daha yüksek bir standartta, daha hızlı bir öğrenme, daha derin bir anlayış ve daha geniş bir perspektif ile dünyayı algılama kapasitemiz olabilirdi.

Ama tabii ki, bu sadece bir hayal. Çünkü gerçek şu ki, bizler, geriye kalan 'düşük' zekalı insanların torunlarıyız. Ve elbette, bu durumda ne bir suç ne de utanç yok. Zekamız belki 'ortalama', belki hedeflediğimizden daha 'düşük' olabilir. Ancak bu zeka seviyemiz, bize, dünyanın karmaşıklığını çözmek ve daha iyi bir gelecek inşa etmek için hala yeterince kapasite sağlar.

Bu konudaki son düşüncem ise biraz daha mizahi: Akşam sokağa çıkınca birbirinize bakın ve gülümseyin. Zira bu 'ortalama' zeka seviyesi, en azından birbirimizi daha iyi anlamamızı sağlar, değil mi?